Dzięki kompaktowemu i praktycznemu nadwoziu, świetnemu prowadzeniu oraz silnikowi doskonale reagującemu na potrzeby kierowcy, nie mówiąc już o uczuciu jedności z żywiołami, jakie zapewniał opcjonalny otwierany dach typu T-bar — jazda MR2 była synonimem dobrej zabawy. Silnik był położony centralnie, czyniąc MR2 pierwszym japońskim produkowanym seryjnie samochodem z takim układem. Prasa prześcigała się w pochwałach nowego modelu, a malutka Toyota uzyskała prestiżowy tytuł Japońskiego Samochodu Roku za rok 1984/85.

Ponad pięć lat później na podbój rynku ruszył model drugiej generacji. Zachował układ z silnikiem położonym centralnie oraz dotychczasowy charakter, celując jednocześnie w wyższy segment rynku. Większe nadwozia o bardziej egzotycznej linii, wyższej klasy wnętrze oraz udoskonalone, jeszcze bardziej komfortowe prowadzenie auta przyczyniły się do znacznego wzrostu popularności MR2. Mając tak solidne podstawy, druga generacja MR2 ze względu na niemalejący popyt pozostawała w sprzedaży jeszcze przez dziesięć kolejnych lat.

Choć trzecia — i ostatnia — generacja nosiła tę samą nazwę (w Japonii: MR-S), w subtelny sposób zastępowała swojego poprzednika. Pożegnano większy samochód o bardziej dojrzałym charakterze i powitano mniejsze, lżejsze i tańsze auto typu roadster ze składanym dachem. Nowy roadster MR2 miał wszystkie cechy potrzebne, by stać się dynamicznym sportowym samochodem kolejnego stulecia.

Podobnie jak Toyota Celica, MR2 odczuł skutki globalnego spowolnienia, które dotknęło rynek sportowych samochodów. W 2007 roku jego produkcja została ostatecznie zakończona. Toyota MR2 była produkowane przez dwie dekady i doczekała się trzech generacji. Przez ten czas w znaczący sposób zaznaczyła swoją obecność w życiu tak wielu ludzi, że niełatwo będzie o niej zapomnieć.